Seçim günü sabah erkenden kalkıp hazırlandık. Bayram heyecanı var yüreğimizde.Oy vereceğimiz okul eve çok yakın . Oyumuzu kullanıp, ardından dışarıda mükellef bir kahvaltı yapmak planımız. Neyse ki günlerdir devam eden puslu ,yağmurlu havaya inat, seçim günü dışarısı aydınlık ve sıcak. Güneş iyi şeyler olacağını müjdelercesine gökyüzünden göz kırpıyor bizlere.
Yol boyunca sağımdan, solumdan geçenleri izliyorum. Ellerinde sıkı sıkı tuttukları nüfus cüzdanı ve seçmen kartlarıyla kararlı adımlarla oy vermeye gidenler, oyunu kullanıp görevini yerine getirmiş olmaktan dolayı gururlu bir edayla dönenler sokaklarda. Kime oy verdiklerini, ya da vereceklerini anlamaya çalışıyorum tiplerinden. Fazlaca kapalı ve birbirlerine yapışarak yürüyenleri engellemek istiyor bir yanım, gitmesinler, oylarını kullanamasınlar istiyor içim. Utanıyorum aklımdan geçenlerden.
Sabahın erken saatlerinde bile okul çok kalabalık. Bir ara açlıktan bayılacak gibi oluyorum. Eşimi sırada bırakıp bulduğum ilk boş sandalyeye çöküyorum. İnsanlar bin bir çeşit. Ne kadar farklı tip var; yüzleri, gözleri, boyları posları ...Bunlar yaradılıştan gelen farklılıklar. Bir de sonradan kazanılmış giyim kuşam ve davranış biçimi farklılıkları var. Sadece gözlerini açıkta bırakan kara çarşaflı kadın yanımdaki boş sandalyeye oturuyor. Oğlu ve kocası ayakta. Göz ucuyla onu izliyorum. Ne düşünür, ne hisseder bu karanlık kıyafetin içinde? Ağzı, burnu kapalı üstelik. Nasıl nefes alır? En merak ettiğimse, bulunduğu ortamda bu kadar farklı görünmekten rahatsız olup olmadığı.Bir keresinde yazlıkta giymeye alışık olduğum şortu değiştirmediğim için, elektrik faturasını yatırmak için gittiğim köydeki postanede çok pişman olmuştum. Oraya günlük kıyafetleriyle gelmiş kadın ve erkeklerin arasında çıplak gibi hissetmiştim kendimi.
Kadın karşı sandalyede oturan ben gibi biriyle selamlaşıyor. Aynı sokaktan veya binadan tanıştıklarını düşünüyorum. Oğlunu göstererek, bu sene üniversiteye başladı diyor. Karşılıklı iyi dileklerde bulunuyorlar birbirlerine. Kadının sesini duymak, benimle benzer kaygılara sahip olduğunu bilmek ona ilgimi arttırıyor. Hayalimde üzerindeki çarşaf kalkıyor ve altından sempatik gençten biri çıkıyor ortaya. Sohbet etmek istiyorum ama sadece gözlere konuşmak ister miyim? Son zamanlarda böyle giyimli kadınları aileleriyle birlikteyken izlemek ilgimi çekiyor. Kıyafetlerini nasıl kullandıkları, bu kumaş kalabalığıyla nasıl baş ettiklerini görmeye merakım büyük. Geçenlerde bir tanesi 2-3 yaşlarındaki çocuğunu giydirebilmek için siyah uzun eldivenlerini çıkarmak zorunda kalmıştı. Bir daha ne zaman takacak diye uzun bir süre takip ettim ardından. Onlarda bizi izliyorlar mı acaba? Hiç göz göze gelmiyoruz ki. Ayıp, günah bir şeymiş gibi hepimiz kaçırıyoruz gözlerimizi birbirimizden. İçimde daha önceleri fark etmediğim, son zamanlarda ortaya çıkan bu ayırımcı ruh hali de neyin nesi ? Ruh dünyamı kaplayan barışçıl, uçsuz bucaksız çim saham , ne zaman ayrık otlarının işgaline uğradı? Nereden gelip yerleşti beynime bu küçük kurt? Oysa gelip geçmek istiyorum insanların yanından farklılıklarına takılmadan, farklılıklarla zenginleşerek.
Arkadaşlık etmekten hoşlandığım, konuşmak istediklerim için ; giyim kuşamın, kime oy verdiklerinin umurumda olmadığı bir dünyayı özlüyorum ta derinden. Böyle bir dünyaya doğduğumu hatırlıyorum ve çocukluğumun böyle bir dünyada geçtiğini. Sokakları evim gibi hissettiğim, üç sokak ötede oturan insanları komşum bildiğim bir dünya. Sokakta yürürken , bu kadın gibi giyinmiş birine selam verdiğini görüp şaşkınlıkla tanıyor musun diye sorduğumda ; tanımasam da verdiği selamı almalıyım diyen annemin beni büyüttüğü dünyayı özlüyorum ben.
Kendi kendime söz veriyorum oracıkta. Kimseyi kılık kıyafetine, düşüncelerine, yaşayış biçimine göre ayırmayacağım. Asla!
Akşam oldu. Televizyonlar seçim yasakları nedeniyle çok tatsız.Günlerdir haberler, açık oturumlar, gece boyu yayınlanan tapeler yüzünden uykusuz kalmaya alışmış bünyem belgesel , naif sohbet programları izlemeye dayanmıyor. Evdekilere bakıyorum, hepsi benim gibi. Kıpır kıpır içimiz, sonuçları görmek için sabırsızlanıyoruz. Yasakların kalkmasına yakın alelacele yemek yeyip tekrar televizyon başında konumlanıyoruz. Ne mi bekliyoruz? Dün ve yarın arasında büyük bir değişiklik. En azından değişiklik olacağına dair büyük bir umut. Savunduğumuz değerlerin, çoğunluğun nezdinde kabul görmesi. Sahi biz neyi savunuyorduk?
Ekrandaki yüzler kabul etmeliyim ki oldukça profesyonel. En ufak bir ip ucu vermiyor mimikleri. Bazılarının ciddiyetini hayra, tebessümünü şerre yoruyoruz ama nafile. Sonrası malum. Giderek azalan umut, yerini kaplayan iç sıkıntısı ile birer birer geçiliyor kanallar. Her kanalda değişen rakamlarda ya tekrar umutlanıyor, ya da küfre boğuluyoruz alışkın olmayan ağızlarımızda. Babamın bunca yıllık hayatımda bir defa bile küfür ettiğini duymadım ben. Ne ilginç. Edebiyat sever, küfür etmez, bir kere bile karısını aldatmamış bir adam. Benim küfür lügatımdaki aptal, geri zekalı, eşek, manyak kelimelerine bile karşı. Trafikte, ağzımdan çıkan bu lafları duyduğunda ne kadar şaşırıp, benden utandığını hatırlıyorum ekrandaki sonuçlara küfrederken.
Ve seçimin sonuçları... Seçimde hile var, şaibe var lafları beyhude. Buraya gelene kadar olanlardan sonra , seçimde ne bekliyorduk ki acaba? Sonuç ortada. Beğensem de, beğenmesem de, bana ve benim gibi yetiştirilen insanlara öğretilen değerlerin çatırdadığı bir toplumun bireyiyim ben artık. Bu yeni değerlerden ne kadar sakınabilirim kendimi bilemiyorum. Güvenebileceğim kurumlar kapıya kilit vurup çekip gitmişler sanki. Hukuk, ahlak ikinci kümeye düşmüş toplumun yarısının nezdinde. Gölgeleri kendilerinden büyük adamların beş kat tepeden bakarak salladıkları elleri tutmak için kendini paralayan insanlarla dolmuş ülkem. Yaşadığım bu topraklarda ihtilafa düştüğüm insanlarla kavga kaçınılmaz olmuş. Uzlaşma kültürü iflas etmiş. Objektif, güvenilir olmasını beklediğim ara bulucular susmuş. Ödül , ceza kavramları tepetaklak. Kendinden memnuniyet halleri sorgulanır durumda. Ezberler bozulmuş.
Bu yaştan sonra nasıl öğrenilir bunca yeni ders? Kafa alır mı, ruh kaldırır mı bu ağır yükü?
Bütün bu soruları sorarken kendi kendime, gün içinde söz verdiğim hoşgörü duygusunun buharlaşıp yok olmasından korkmaktayım. Umut , hocanın kaybettiği eşek misali şu dağın ardında. Eğer orada da değilse , ben bilirim ne yapacağımı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder